دوباره سلام

بچه ها از نظر شما یه مرد خوب برای زندگی باید چه جوری باشه؟

حتما حتما  جواب بدید.

به قول مهسا هرکی جواب(نظر) نده خره

نمیدونم چرا تا میخوام مطلب جدید بذارم توی وبم انگشتای دستم درد میگیره و نمی تونم چیزی تایپ کنم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

من هـمـاטּ בختـرےِ هستـم ڪـہ سالہــاست زیر نقــــابــِ פֿـنـבه غصـہ هـایش را پنہــــاטּ ڪرבه استــ من همـان همصحبتے هستم کـہ هنگام شنیـבטּ ِ בرבت سُکوت اختيـارمےکُنم و בر تنهــــــایے برایت اشک ها مےریزم من همـانم کـہ جملات عاشقانـہ بسیـارے בر ذهنم رفت ُ آمـב مےکِنـב اما هیچگاه نمےتـوانم بر صفحـہ کاغذ بیارمشاטּ از ترس ِ رسوایے من خوב را ماننـב ابرے مےבانم کـہ هر בم امکاטּ ترکیـבטּ بُغضش فراهـم است همـاטּ בختـرے كـہ بــارهـا شكسـت امـا هيچكـس نفہميـב همـاטּ בختـر مہـربـوטּ همـاטּ בختـرے كـہ عـاشـق ωـازش بـوב همـاטּ בختـر يكـے يـہ دونــہ خـانـواده همـاטּ בختـرے كـہ هنـرهـايـش בيگـراטּ را شيفتــہ خـوב ميكــرב حـالـا هنــرش اينســت: شكســـتــטּ مـטּ هميـنــم...

یکی بود یکی نبود یه خدا بود و یه دریای کبودکه همه بهش میگفتن اسمون یه زمین بودو یه شهر و یه غریب با یه جاده

که مسافری نداشت توی این شهر غریب زیر سایه ی دوتا بید که هنوز مجنون مجنون نبودن یه کسی شاید مثل یه

دخترک همیشه دنبال گمشدش میگشت اما اون گمشدشو ندیده بود فقط از شدت غصه غروبا یه چیزی مثل بلور لای

اشکاش می شکست و روی گونه هاش می ریخت گونه هاش از غم اونی که نمیدونست کیه خیس بارون میشد چندتا

پاییز گذشت و هنوز دخترک قصه ی ما مات و مبهوت و اسیر نگاهش به جاده بود دخترک همین یه عشق و داشت

جون هرچی گل نیلوفر تنهای تو مرداب خوابیده شماها بهش بگین کجا صبوری می فروشن این دوا فقط دست فرشته هاست؟

دخترک همیشه با خودش می گفت:اگه اون بره تحملم تموم میشه دوباره میشم همون دخترک گذشته ها منتها دیوونه تر.

خلاصه زندگی این دخترک گل خارا و گلای کوچیک حقیقته که تو حاشیه ی اون فقط با خط سرخ یه کسی از اسمون نوشته :

زیباجون بمون تو بری موندن من معنی دیونگیه آخرین حرفم اینه :

                                                                                         تو بری آخر این زندگیه

یادته تو اوج پاییز آخرین لحظه ی دیدار

خب مواظب خودت باش دوسه بار،دوباره تکرار

یادته به ماجرامون چقدر نگا می کردیم

تا یکی دلش بیادو بگه خب،خدا نگهدار

تو خداحافظی کردی دل من یکم تکون خورد

بعدش اسمتو نوشتم روی ساقه ی سپیدار

بارون گریه که بارید از تو ابر غصه هامون

هردومون سر و گذاشتیم روی آجرای دیوار

یه بار دیگه میپرسم راس راسی باید جدا شیم؟

یادته اشک تو افتاذ روی سیم گرم گیتار

منم انگار مث اشکت از چشات افتاده بودم

یه جوری دلت می لرزید پس دیگه نکردم اصرار

               طوفان گرفته ناخدای من کجایی

                                                                           گم میکنم بی تو همیشه بندرم را

                فانوس دریایی چشمان تو پیداست

                                                                             وا کن دوباره قفلهای لنگرم را

                 وا کن دری از آسمان را برویم

                                                                              تا وا کنم بار دگر بال و پرم را

مث گلبرگ های یاسی میشکنی با یه اشاره

هرچی ام میگم ببخشید میگی نه فایده نداره

نمیشه نازک تر از گل به چشای روشنت گفت

که مبادا لحن حرفی خم به ابروات بیاره

از منم دیگه میرنجی؟منی که واست میمیرم

منی که دلم می لرزه هر کی اسمتو بیاره

هر کی گفت ستاره تو من ازش رنجیدم آخه

تو همیشه هستی اما روزا پیدا نیست ستاره

آرزومه اسمامونو یه جا باهم بنویسن

مث لیلی،مث مجنون که همیشه موندگاره

از تولدت درسته که یه ماه و نیم گذشته

هنوزم میشه ببخشی هنوزم آخه بهاره

این چشای خیس ابری تو چه باشی چه نباشی

شبی غمگین شبی بارانی و سرد

مرا در غربت فردا رها کرد

دلم در حسرت دیدار او ماند

مرا چشم انتظار کوچه ها کرد

تمام هستی ام بود و ندانست

که در قلبم چه آشوبی به پا کرد

و او هرگز شکستم را نفهیم

اگر چه تا ته دنیا صدا کرد

                                  می خواهم تا آخر عمر خانه نشین خیال تو باشم

                                          بیاد رفتنت مثل ابرها بغض کنم به نامه های

                                           ننوشته ات پاسخ دهم  و از پشت پنجره به

                                             آرزوهایت سلام کنم می خواهم تا انتهای

                                                      این جاده همچنان بی قرار تو باشم

                                          و تمام لحظه ها را به عشق دیدنت طی کنم

                                                                                می خواهم با تو از حادثه عبور کنم

مناز سکوت سخن میگویم

صدایم را میشنوی

کلمه هایم در سجاده ی سبز نیایش به سجده افتاده است

و در خلوت دل به شکرانه دیدارت

جشن گرفته اند

از سکوت سخن میگویم

سکوتی که فریاد ملکوتی تو

در آن جارست

یادمه اولین روزها گونه هامو موثر کردی

وقتی دیدی دیوونم حرفمو باور کردی

خیالت هم راحت شد که بی تو میمیرم

محبتو از اون وقت کمتر و کمتر کردی

گفته بودی بامنی حتی اگه نباشم

کلاغه خبر آورد شبو با کی سر کردی

تو منو دوست نداشتی از تو چشات می بارید

نمیدونم شعرامو واسه چی ازبر کردی

عزیز بودی فراوون زجرم دادی چه آسون

باز شب فرا رسید و آسمان لباس حریر سیاهش را به تن کشید

لباسی که نگین های نقره ای به آن چسبیده که هر بیننده ای را محو تماشای خود می ساخت

ماه که هر شب عشوه های شیرین و شور انگیزش را نثار عاشقانش می ساخت

امشب دل نگران و افسرده با پنجه های بلند و نورانی اش ستاره ها را از پیرامون خود کنار زده بود

و غرق تماشای ان دو بود

هر دو رفیق شبهایش بودنند

کسی از جنس احساس

در آینه مینگر با چشمانی بارانی به دنبال همرهی برای تنهاییم

و دلی برای همراهی و شاید شانه ای برای سر گذاشتن و خال شدن

در هاله ای از نور او را میبینم که به من می نگرد

و دستانش را گرم بسویم می گشاید

آری اوست کسی که می خوانم

کسی از جنس احساس

روزها میگذرد و من در پس خاطره ها میمانم

تنها آلبوم عکس کودکی برایم می ماند

چه ساده بود لحظه های پاک و بی الایش کودکی

که در پس پرده ی ابهام روز گار میگذرد

تا فراموش شود

همه بغضشون گرفته چرا بارون نمیاد؟

لیلی مرد از غم دوری چرا مجنون نمیاد؟

روی ماهش کجا پنهون شده اون رفته کجا؟

چرا از اون ور ابرا دیگه بیرون نمیاد؟

نیتت رو واسه فال قهوه کردم ولی حیف

عکس چشمای قشنگت توی فنجون نمیاد

منو کشتی تو با اون خنجر دوریت ولی حیف

چرا از این دل دیوونه یکم خون نمیاد؟

مگه تو بی خبری موهامو پریشون میکنم

دل تو حتی واسه موی پریشون نمیاد

دل تو از بس لطیفه و سفیده مثل برف

از خجالت تو برفی تو زمستون نمیاد

تو دلم فقط یه بار مهمونی بود تو اومدی

در را بستم از اون روز دیگه مهمون نمیاد

صدای بارون قشنگه به شیشه که میخوره