دنیای کوچکم را خراب مکن

بگذار نقش بال پروانه را فرش راهت کنم

مگذار عادت پرواز فراموشم شود

سر انگشتانت را آهسته بر بالم بزن

تا بودنت را دریابم

دنیای مرا دستان مهربانی ساخته اند

که در انتظار شقایق اند

دستان تو به چه عادت دارد

که به مهمانی پروانه ها نمی آیند؟

کی میگه من تو رو خیلی دوست دارم

کی میگه من به تو وابسته شدم

دیگه اصلا نمیخوام ببینمت

بخدا قسم ازت خسته شدم

کی میگه جادوی حرف تو شدم

کی میگه چشمای تو گولم زده

جراتم خوب چیزیه اگه باشه

راس بگه هر کی که اول اومده

کی میگه شعرای من مال توی

کی میگه هلاکتم ..دیوونتم

هر کی گفته اشتباه کرده بدون

من یه عابر از کنار خونتم

کی میگه منظورم از زیبا تویی

بازهم فصل خزان از راه رسید

یاسمنها را از روی شاخه چید

شاخه های نازک مریم شکست

عطر خوب اطلسی با باد رفت

شمعدانی ها دوباره خشک شد

بازهم از شاخه اش افتاد و مرد

کوکب زرد طلایی خواب رفت

سوسن گلخانه هم از یاد رفت

عاشقی یعنی اسیر دل شدن

با هزاران درد و غم یکی شدن

عاشقی یعنی طلوع زندگی

با صداقت همنشین گل شدن

عاشقی یعنی که شبها تا سحر

غرق در دنیای رویاها شدن

عاشقی یعنی تحمل،انتظار

مثل ماه اسمان تنها شدن

عاشقی یعنی دو دیده تا ابد

پر ز گوهرهای دریایی شدن

سلامتی اونایی که درددل همه رو گوش میدن ام معلوم نیست خودشون پیش کی درددل میکنن

سلامتی اون دلی که هزار بار شکست اما هنوز دل شکستن رو بلد نیست

سلامتی اوناییکه تو اوج سختی و مشکلات بجای اینکه ترکمون کنن درکمون میکنن

سلامتی دوستی که کم نذاشت ولی کم برداشت تا دوستش کم نیاره

نیاباران زمین جای قشنگی نیست

من از جنس زمینم خوب میدانمکه گل در عقد زنبور است

اما یک طرف سودای بلبل یک طرف خال لب پروانه را هم دوست میدارد

من از جنس زمینم خوب میدانم اینجا جمعه بازاریست

و دیدم عشق را در بسته های زرد و کوچک هدیه میدادند

در اینجا قدر نشناسند مردم

وشعر حافظ را به فال کولیان اندازه میگیرند

نیا باران زمین جای قشنگی نیست

آزادی

واژه ای کوچک زیباست

که حتی حاضر نیست حروفش به هم وابسته باشند

و تنها را رسیدن به آزادی رهایی از وابستگی است